Dagur 7

Við gengum af stað frá Kibo hut um miðnætti.  Það var fullt tungl og stjörnubjart svo fljótlega slökktum við á ennisljósunum.  Við gengum í einni halarófu á eftir Obed yfirfararstjóra sem fór mjög hægt.  Einn fararstjóri var í miðjum hópnum, einn á eftir og einn ýmist til hliðar eða á eftir.  Og þeir sungu mest alla leiðina sem stytti okkur stundir og allt í einu var komið að fyrsta stoppi við Hans Mayer cave í um 5150 metra hæð og klukkan var að verða tvö.  Enn sem komið var fannst mér þetta ekkert mál.  Tyrfingi var áfram óglatt en hélt samt ótrauður áfram.  Hann var þó svo þreyttur að ef hann settist niður þá sofnaði hann.  Hakuna matata (ekkert mál) og “alveg að verða komin” voru þau orð sem við heyrðum oftast alla nóttina.  Við smá tosuðumst upp og ég fann að eftir því sem ofar dró varð ég móðari og svefnleysið var einnig farið að segja til sín.  Frá Jamica rocks í 5500 metra hæð upp að Gillmans point í 5685 metra hæð fannst mér erfiðasti hlutinn.  En einhvern veginn tókst Wilfred leiðsögumanni að tala mig þarna upp, benti mér á ljósin hjá öðrum ferðalöngum og sagði þá vera komna upp og því stutt eftir.  Þegar við vorum að verða komin upp á gígbrúnina við Gillmans point var farið að birta, sólin að koma upp og þá hlýnaði, loksins.  Þegar ég var komin upp leit ég til baka á sólarupprásina (við gengum í vestur og því bakið í sólina)  en ekki fannst mér hún nú merkileg m.v. það sem við eigum að venjast hér á landi. Þegar ég kom að Gillmans point, kl. 6.30, var ég komin með höfuðverk og fannst því ráðlegast að snúa við þar. Tyrfingur var einnig sendur niður vegna ógleðinnar.  Við Gillmans point fengum við heitt te en sérstakur burðarmaður var með í ferðinni til að bera teð þarna upp fyrir okkur. 

 

Hinir strákarnir héldu áfram og komust allir á toppinn.  Það tók þá 3 klst fram og til baka frá Gillmans point.  Við Tyrfingur fórum niður með Obed fararstjóra og vorum ekki nema 2 klst niður.  Vorum alveg að stikna á leiðinni því nú var sólin farin að skína.  Ég steinsofnaði þegar við komum í Kibo hut en þrátt fyrir svefnleysi, mikla göngu og þreytu þá var ég glaðvöknuð eftir þriggja tíma svefn.  Var enn með hausverk þegar ég vaknaði og tók verkjalyf við honum.  Tyrfingi var enn óglatt.  Hádegisverður kl. 13.30.  Strákunum sem fóru á toppinn leið misjafnlega, allir dauð þreyttir og flestir með einhvern hausverk.  Einn hafði farið að sýna byrjunareinkenni alvarlegrar hæðarveiki og var hann því hálf dreginn niður af fararstjóranum. Um kl. 15 héldum við aftur af stað því við áttum eftir að ganga í 3 klst. niður að Horombo hut í 3700 metra hæð.  Við fórum niður af fjallinu um Marangu leiðina eða Coca cola leiðina eins og hún er oftast kölluð því þetta er fjölfarnasta leiðin á fjallinu.  Þarna eru breiðir og fínir göngustígar og fullt af fólki. Þessi leið hefur einnig verið notuð fyrir bíla t.d. til að koma byggingarefninu í Kibo hut á sínum tíma.  Komum að Horombo hut um kl. 18. Þar er fullt af húsum og örugglega nokkur hundruð manns saman komin. Eftir kvöldmatinn skreið ég í svefnpokann og tjaldið hristist til og frá í vindinum.